Laatst kwam ik mevrouw K. tegen, die regelmatig in haar elektrische rolstoel over de gangen rijdt. ‘Mag ik u wat vragen?’ zo sprak zij mij aan. Ik stopte en bevestigde dat ze natuurlijk haar vraag kon stellen. ‘Verdient u zo weinig waardoor u geen nieuw jasje kunt kopen?’ Ik snapte niet zo goed wat ze nu eigenlijk bedoelde en vroeg om verduidelijking. Ze vertelde dat ze daarmee duidde op de aangebrachte elleboogstukken op mijn colbert.
Mevrouw K. is een eind in de 90 en heeft hele andere tijden meegemaakt. Armoede, oorlog en wellicht vele situaties waarin gebrek werd ervaren. Ze placht dan ook regelmatig te zeggen dat De Haven net een hotel is, alhoewel zij nog nooit de geneugten van een hotel heeft ervaren. Toch zette deze opmerking van deze mevrouw mij wel aan het denken. Vroeger, als je broek of jasje kapot ging op knie of elleboog, dan zette je daar een lapje op. Nu doen we dat omdat we dat mooi vinden!
In het Bijbelboek Prediker staat dat er niets nieuws onder de zon is en dat wil ik niet tegenspreken, maar toch heeft elke tijd zo z’n eigen gebruiken. De rooksignalen van heel vroeger en de snelle internet berichten zijn toch moeilijk met elkaar te vergelijken. De huidige tijd brengt ons veel moois. Wat zouden we moeten zonder onze digitale hulpmiddelen? Maar toch verlang ik stiekem wel eens terug naar het tijdperk zonder computer (ja, zo oud ben ik al!). Niet elke dag de vele mailtjes en berichten lezen en ga zo maar door. Even niet weten wat iedereen waar en hoe aan het doen is (de maakbare maatschappij?).
Er zijn veel contacten in deze tijd met alle moderne hulpmiddelen, maar elkaar echt ontmoeten geeft iets extra’s. Daarom ervaar ik dat het zo goed is om regelmatig even een praatje te maken met onze cliënten. Het maakt het werk zoveel plezieriger. In De Haven kennen we elkaar nog en dat is een groot goed! Mevrouw K, hartelijk dank voor u alertheid en uw aandacht voor mij! Mijn dag kan niet meer stuk!